Crichton Michael Czlowiek terminal (2)

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Co? Nie otrzymujemy żadnych odczytów.Dwa ostatnie komunikaty na ekranie miały postać:23:32 - - - - - - - - -23:42 - - - - - - - - -Ross westchnęła ciężko. Spróbujcie wydusić z komputera ekstrapolację tej krzywej.Chciałabym się prze-konać, czy to naprawdę zmierza ku pozytywnemu uwarunkowaniu i z jaką szybkością. Ruszyła w stronę drzwi. Ja pójdę zobaczyć, co się dzieje z Bensonem.Kiedy drzwi zamknęły się z cichym trzaskiem, Gerhard szybko zajął miejsce przedkomputerem.Piątek,12 marca 1971:Załamanie1Na szóstym piętrze budynku chirurgii zalegała cisza, w recepcji dyżurowały dwiepielęgniarki.Jedna uzupełniała wpisy w kartach chorobowych pacjentów, druga jadłabatonik i czytała jakiś magazyn ilustrowany.%7ładna z nich nawet nie podniosła głowy,kiedy Ross podeszła do półki z teczkami chorych, sięgnęła po dokumenty Bensona i za-częła je przerzucać.Chciała się upewnić, że pacjent otrzymał wszystkie konieczne leki, lecz ku swemuzdumieniu stwierdziła, iż nie podano mu niczego. Dlaczego Benson nie dostał torazyny? zapytała.Obie pielęgniarki popatrzyły na nią ze zdziwieniem. Benson? Pacjent z pokoju siedemset dziesięć. Spojrzała na zegarek: właśnie minęła pół-noc. Miał zacząć brać torazynę w południe, dwanaście godzin temu. Ja.Przepraszam, czy mogę?Jedna z pielęgniarek wyjęła jej teczkę z rąk.Ross spoglądała z wyrzutem, jak kobietaprzerzuca kartki, szukając wytycznych dawkowania leków.Któraś z jej poprzedniczekzakreśliła grubą czerwoną linią notatkę McPhersona dotyczącą podawania torazynyi pod spodem umieściła enigmatyczny dopisek: Zadzwoń.Ross uważała, że bez dużej dawki torazyny psychotyczna obsesja Bensona może wy-mknąć się spod kontroli i spowodować grozne skutki. Ach tak rzekła pielęgniarka teraz sobie przypominam Doktor Morris mówił,że mamy podawać tylko leki zapisane przez niego i przez doktor Ross.Nie wiedziały-śmy, kto to jest ten doktor McPhee, dlatego czekałyśmy na potwierdzenie tego zalece-nia. Doktor McPherson odparła Janet z naciskiem jest ordynatorem oddziałuneuropsychiatrii.Pielęgniarka zmarszczyła brwi, patrząc na podpis. A skąd my miałyśmy to wiedzieć? Tu nawet trudno odczytać nazwisko.Proszę. Wręczyła jej kartę z powrotem. Sądziłyśmy, że podpisał się McPhee, a jedynyMcPhee w tym szpitalu jest ginekologiem.Dlatego myślałyśmy, że to pomyłka, czasamilekarze wpisują swoje zalecenia nie do tej karty, co potrzeba, więc.109 Już dobrze przerwała jej Ross. W porządku.Proszę mu tylko jak najszybciejpodać torazynę, zgoda? Oczywiście, pani doktor odparła kobieta.Obrzuciła ją pogardliwym spojrzeniem i podeszła do sza4�i z lekarstwami.Janet ru-szyła korytarzem w stronę pokoju numer siedemset dziesięć.��Policjant czuwający przed drzwiami odsunął sobie krzesło od ściany, oparł się wy-godnie i tkwił zagłębiony w lekturze.Janet ze zdumieniem spostrzegła, że jest to kie-szonkowe wydanie którejś pozycji z serii Romanse.Bez trudu odgadła, skąd wziął tęksiążkę widocznie tak bardzo się nudził, że wyprosił ją od pielęgniarki.Palił też pa-pierosa, strząsając popiół mniej więcej w kierunku stojącej na podłodze popielniczki.Uniósł głowę, kiedy Janet była już zupełnie blisko. Dobry wieczór, pani doktor. Dobry wieczór.Ross ledwie się powstrzymała przed zwróceniem mu uwagi na temat niezbyt sto-sownego zachowania.Uzmysłowiła sobie jednak, że nie ma nad nim żadnej władzy,a poza tym jest już wystarczająco zdenerwowana postawą pielęgniarek. Wszystko w porządku? zapytała. Jak najbardziej.Przez zamknięte drzwi słyszała różne głosy i śmiechy dobiegające i włączonego tele-wizora.Prezenter zapytał głośno: I co pan wtedy zrobił? Widownia zareagowała wy-buchem gromkiego śmiechu.Janet otworzyła drzwi.Wewnątrz światła były zgaszone, pokój rozjaśniała jedynie poświata telewizora.Benson chyba spał; leżał tyłem do wejścia, z kołdrą naciągniętą wysoko na głowę.Rosswyłączyła telewizor i podeszła do łóżka.Ostrożnie dotknęła nogi pacjenta. Harry powiedziała cicho. Harry.Zastygła oniemiała.Czuła pod palcami coś miękkiego i elastycznego.Nacisnęła mocniej: podejrzaniezaszeleściło.Błyskawicznie sięgnęła do lampki na stoliku i włączyła ją; pokój zalałomleczne światło.Jednym ruchem zerwała kołdrę.Benson zniknął.Na łóżku leżało kilka worków foliowych, jakich używano w szpitaludo wykładania koszy na śmieci nadmuchanych i mocno zawiązanych.Głowę czło-wieka markował ciasno zwinięty ręcznik, drugi tworzył gruby rulon, żeby pod kołdrąudawać rękę. Poruczniku! zawołała półgłosem. Niech pan lepiej ruszy tyłek i zajrzy tutaj.Policjant wkroczył szybko do pokoju, wsuwając dłoń za pazuchę, gdzie zapewnetrzymał pistolet.Janet wskazała mu łóżko.110 Jasna cholera! syknął. Jak to się stało? Właśnie chciałam pana zapytać o to samo.Gliniarz nie odpowiedział.Przeszedł pośpiesznie przez pokój i zajrzał do łazienki,lecz nikogo w niej nie było.Otworzył drzwi szafy. Zostawił swoje ubrania [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl