Czerwone i czarne Stendhal

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Mimo dotkliwego jeszcze ukłucia zazdrości zdobyła się na to, aby wyjaśnić, że Julian jest bliskimprzyjacielem marszałkowej i że spotykał u niej co dzień Jego Eminencję biskupa ***.- Gdyby się ciągnęło bodaj kilka razy z rzędu listę trzydziestu sześciu przysięgłych spośród wybitnychmieszkańców departamentu - rzekł wielki wikariusz z okiem płonącym ambicją, kładąc nacisk na każdesłowo - uważałbym za bardzo nieszczęśliwy traf, gdybym w każdej liście nie liczył jakiego dziesiątkaprzyjaciół, i to z najinteligentniejszych.Prawie zawsze będę miał większość, więcej niż większość, gdychodzi o skazanie, widzi tedy pani, z jaką łatwością przyszłoby mi uniewinnić.Ksiądz urwał nagle, jakby zdumiony dzwiękiem własnego głosu; odsłaniał rzeczy, których nie mówi sięprofanom.Ale z kolei Matylda osłupiała, kiedy ksiądz wtajemniczył ją w to, co głównie zdumiewało i zaprzątałocałe Besan�on w dziwnej przygodzie Juliana, a mianowicie, że wzbudził on niegdyś żywą namiętność wpani de Renal i namiętność tę długi czas podzielał.Ksiądz de Frilair spostrzegł z łatwością, jak mocnoopowiadanie jego poruszyło Matyldę.- Oto mój odwet! - pomyślał.- Mam wreszcie sposób powodowania tą energiczną osóbką: drżałem, żemi się to nie uda.- Dystynkcja i wyniosłość Matyldy zdwajały w jego oczach urok tej rzadkiej piękności,która skłaniała się przed nim niemal błagalnie.Odzyskał całą zimną krew i nie zawahał się wbić sztyletw je j serce.- Nie dziwiłbym się ostatecznie - rzekł lekko - gdybyśmy się dowiedzieli, że to przez zazdrość pan Sorelstrzelił dwa razy do kobiety, którą niegdyś tak kochał.Jest to osoba bynajmniej nie pozbawionapowabów cielesnych, od niedawna zaś przyjmowała bardzo często niejakiego księdza Marquinot zDijon, jansenistę bardzo podejrzanych obyczajów, jak oni wszyscy.Podchwyciwszy słabą stronę pięknej panny, ksiądz de Frilair krwawił z rozkoszą jej serce.- Czemu - mówił zwracając palące oczy na Matyldę - pan Sorel wybrał kościół, jeżeli nie dlatego, iżwłaśnie w tej chwili rywal jego odprawiał mszę? Wszyscy przyznają wiele inteligencji, a jeszcze więcejprzezorności szczęśliwemu człowiekowi, którym się pani interesuje.Cóż prostszego niż ukryć się wogrodzie pana de Renal, który znał tak dobrze? Tam, mając niemal pewność, że go nikt nie zobaczy,nie chwyci ani nie będzie podejrzewał, mógł zadać śmierć kobiecie, o którą był zazdrosny.Rozumowanie to, tak słuszne na pozór, do reszty wyprowadziło Matyldę z równowagi.Ta dusza harda,ale nasycona oschłym rozsądkiem wielkiego świata, niełatwo zdolna była zrozumieć rozkosz drwieniasobie z wszelkiego rozsądku, tak żywą dla dusz z płomienia.W wysokich sferach towarzystwaparyskiego, w których obracała się Matylda, namiętność wyjątkowo chyba zdoła się wyzuć z rozsądku;z okna skacze się zwykle z piątego piętra.Wreszcie ksiądz de Frilair uczuł się panem sytuacji.Dał dozrozumienia Matyldzie (bez wątpienia kłamał), że urzędnik mający oskarżać Juliana jest na jegorozkazy.Skoro los wyznaczy trzydziestu sześciu przysięgłych na bieżącą kadencję, ksiądz de Frilairobrobi wprost i osobiście najmniej trzydziestu.Gdyby Matylda nie wydawała mu się taka ładna, wielki wikariusz nie mówiłby z nią tak jasno wcześniejniż za jaką piątą lub szóstą konferencją.LXIX.INTRYGACastres 1676.Tuż obok mego domu bratzabił siostrę; szlachcic ów już razdopuścił się morderstwa.Ojciec jegodał potajemnie sędziom pięćset talarów i ocalił mu życie.L o c k e, Podróż po FrancjiWyszedłszy z konsystorza Matylda nie zawahała się wysłać umyślnego do pani de Fervaques; obawanarażenia się nie wstrzymała jej ani na sekundę.Zaklinała rywalkę, aby się wystarała o list do księdzade Frilair całkowicie pisany ręką biskupa ***.Posunęła się nawet do tego, że błagała ją o przybycie doBesan�on.Ze strony tej zazdrosnej i hardej duszy był to rys heroiczny!W myśl rady Fouqu�go była na tyle ostrożna, że nie wspomniała Julianowi o swych staraniach.Obecność jej nękała go już dość i bez tego.W obliczu śmierci Julian stal się skrupulatniejszy, niż był wżyciu: miał wyrzuty nie tylko wobec pana de la Mole, ale i wobec Matyldy.- Dziwna rzecz! - powiadał sobie.- Kiedy jesteśmy razem, miewam chwile roztargnienia, nawet nudy.Ona się gubi dla mnie, a ja ją tak nagradzam! Byłżebym niegodziwcem? Zagadnienie to niewiele by gozaprzątało dawniej, gdy poruszała nim ambicja, wówczas niepowodzenie było jedynym wstydem w jegooczach.Czuł się zakłopotany i nieswój wobec Matyldy, tym bardziej że ona sama objawiała mu w tej chwiliszaleńczą miłość [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl