Pokrewne
- Strona Główna
- Baka Józef Uwagi o mierci niechybnej i inne wiersze (2)
- Szczypka Jozef Kalendarz Polski
- Kraszewski Józef Ignacy Infantka
- Kraszewski Józef Ignacy Pogrobek
- Józef Piłsudski Bibuła
- bliziński józef komedie (2)
- bedier joseph dzieje tristana i izoldy (3)
- Alejchem Szolem Dzieje Tewji Mleczarza
- Bedier Joseph Dzieje Tristana i Izoldy (2)
- Griffin Laura Tracers 02 Nie do opisania
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- urodze-zycie.pev.pl
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Starsi bracia bowiem podjęli wojnę przeciwHirkanowi, najmłodszemu z synów Józefa, i wskutek tego lud podzieliłsię na dwa obozy.Większość stanęła w tej walce po stronie starszychbraci, co uczynił też arcykapłan Szymon ze względu na pokrewieństwo.Hirkan więc wyrzekł się powrotu do Jerozolimy.Osiedliwszy się zaJordanem, nieustannie wojował z Arabami, aż wielu ich wymordowałi wielu pojmał w niewolę.Zbudował też silną twierdzę, całą aż dosamego dachu z białego kamienia, kazał wyrzezbić na niej postaciezwierząt ogromnych rozmiarów i obwiódł ją dokoła szeroką i głębokąfosą.W skale sterczącej naprzeciw góry kazał wyrąbać pieczary o dłu-gości wielu stadiów i urządził w nich komnaty, jedne do ucztowania,inne do spania i mieszkania; i doprowadził tam obfite strumienie wody,zarówno dla rozkosznej wygody, jak i dla ozdobienia owej wiejskiej po-* Seleukos IV znany jest w historii pod przydomkiem Filopator. siadłości.Ale wejścia do pieczar uczynił tak wąskie, że ludzie mogli przeznie przechodzić tylko pojedynczo; tym sposobem chciał się zabezpieczyćprzed braćmi, gdyby chcieli go oblegać i pojmać.Uczynił także dzie-dzińce szczególnie wielkich rozmiarów i ozdobił je rozległymi ogrodami.W taki sposób urządziwszy sobie rezydencję, nazwał ją Tyrem.Jestto miejscowość położona między Arabią a Judea, za Jordanem, niedalekood Essebonitis /Hesebon/.Przez siedem lat rządził Hirkan tamtejszymiokolicami, przez cały czas panowania Seleukosa nad Syrią.Kiedy zaśumarł ten król, władzę królewską objął po nim jego brat Antioch, zwanyEpifanesem (Objawionym).Umarł też Ptolemeusz, król Egiptu, równieżzwany Epifanesem, zostawiając po sobie dwóch nieletnich synów starszego Filometora i młodszego Fyskona.A Hirkan, widząc potęgęAntiocha i bojąc się, że wpadnie w jego ręce i poniesie karę za to, couczynił Arabom, zakończył życie samobójstwem.Wtedy całą jego posia-dłość zagarnął Antioch.V.1.Około tego czasu umarł także arcykapłan Oniasz i Antioch dałurząd arcykapłański jego bratu; syn Oniasza bowiem był wtedy małymdzieckiem o jego dziejach opowiemy dokładnie na właściwym miejscu.Potem jednak król, rozgniewany na Jezusa (tak zwał się ów brat Oniasza),odebrał mu arcykapłaństwo i przekazał je najmłodszemu jego bratu imie-niem Oniasz.Szymon bowiem miał trzech synów; i wszyscy oni, jakpodaliśmy, kolejno dzierżyli godność arcykapłańską.Jezus zmienił sobieimię na: Jazon, Oniasza zaś nazwano Menelaosem /Menelausem/.KiedyJezus, były arcykapłan, powstał przeciw Menelaosowi /Menelausowi/,który objął urząd po nim, ludność podzieliła się na dwa obozy: Tobiadzistanęli po stronie Menelaosa /Menelausa/, natomiast większość ludu po-pierała Jazona, który też tak ucisnął Menelaosa /Menelausa/ i Tobiadów,że umknęli do Antiocha.Oświadczyli mu, że chcą odstąpić od prawojczystych i wyznaczonego przez nie ustroju, aby przyjąć prawa kró-lewskie i grecki sposób życia.Prosili więc, żeby im pozwolił zbudowaćgimnazjon w Jerozolimie; zgodził się na to król.Odtąd starali się równieżo to, aby niewidoczne były u nich oznaki obrzezania, chcieli bowiem byćGrekami nawet wtedy, gdy się rozbiorą.Odrzucili także wszystkie inneobyczaje ojczyste i naśladowali życie obcych narodów.2.Tymczasem Antioch, którego własne państwo rozwijało się pomyślnie,postanowił wyprawić się na Egipt; pożądał bowiem tego kraju i lekce-ważył synów Ptolemeusza, którzy byli jeszcze zbyt słabi, aby rządzićtak wielkim państwem.Przybył więc z silną armią pod Peluzjum i, po-konawszy Ptolemeusza Filometora podstępem, zajął Egipt.Dotarł dookolic Memfisu, zawładnął tym miastem i podążył ku Aleksandrii, abyzdobyć ją oblężeniem i dostać w swe ręce owego Ptolemeusza /Fyskona/,który tam sprawował rządy królewskie.Odparto go jednak, nie tylko odAleksandrii; z całego Egiptu musiał Antioch ustąpić, gdyż Rzymianie zażądali, by przestał myśleć o tym kraju; opowiedzieliśmy już o tym nainnym miejscu.Teraz opiszę dokładnie, jak ów król ujarzmił Judeęi świątynię; ponieważ w pierwszym moim dziele podałem tylko ogólnyzarys owych zdarzeń, winienem teraz, jak sądzę, wrócić do tego tematui omówić go szczegółowo.3.Król Antioch więc, kiedy wracał z Egiptu wystraszony przez Rzy-mian, powiódł swe wojsko na Jerozolimę.Przybył tam w sto czterdzie-stym trzecim roku władztwa Seleucydów i zajął miasto bez walki, gdyżci, którzy byli jego zwolennikami, otworzyli przed nim bramy.Zawład-nąwszy w taki sposób Jerozolimą, zabił wielu mężów spośród wrogiegomu stronnictwa, zagarnął wiele pieniędzy i wrócił do Antiochii.4.A po upływie dwóch lat, w roku sto czterdziestym piątym, dwu-dziestego piątego dnia miesiąca zwanego u nas Chasleu, a u Macedoń-czyków Apellajos, w latach sto pięćdziesiątej trzeciej olimpiady, znowupodążył król z wielką armią pod Jerozolimę i udając, że przybywa z po-kojem, zdradziecko zawładnął miastem.Tym razem jednak bogactwoświątyni sprawiło, że nie oszczędził nawet tych, którzy go dobrowolnieprzyjęli; widząc bowiem, jak wiele jest w świątyni złota i innych bez-cennych darów wotywnych, taką zapałał chciwością, że dla złupienia tychskarbów nie zawahał się nawet złamać układu, jaki zawarł ze swymistronnikami.Ograbił świątynię, zabierając naczynia Boże, złote świeczniki,złoty ołtarz, stół i inne ołtarze, a nie zostawił nawet kotar sporządzo-nych z byssosu i szkarłatu i opróżnił nawet skarbce tajemne.Niczegozgoła nie zostawił, więc Judejczycy pogrążyli się w głębokiej żałobie.Zabronił im też składania ofiar, które codziennie poświęcali wedługnakazu prawa.Dokonawszy grabieży w całym mieście, wielu ludzi zabił,wielu również około dziesięciu tysięcy pojmał żywych do niewoliwraz z żonami i dziećmi.Potem spalił najpiękniejsze części miasta, zbu-rzył mury i zbudował w Dolnym Mieście twierdzę (Akra).Była onadostatecznie wysoko położona, aby panować z góry nad świątynią w tym właśnie celu król zaopatrzył ją w silne i wysokie mury oraz wieżei osadził w niej załogę żołnierzy macedońskich.Pozostali jednak w Akrzerównież bezbożnicy i niegodziwcy spośród ludu i od nich obywateledoznawali potem wielu strasznych krzywd.A wzniósłszy na ołtarzuświątyni ołtarz pogański, król zabił na nim wieprze, spełniając ofiaręnieprawą i obcą religii Judejczyków.Przymuszał ich do porzucenia obrzę-dów odprawianych na cześć ich Boga i do składania czci bogom, w którychon wierzył.Rozkazał, żeby w każdym mieście i wsi urządzili okręgi po-święcone tym bogom, postawili ołtarze i codziennie składali na nichofiary ze świń; i żeby nie ważyli się obrzezywać swoich dzieci zawykroczenie przeciw temu zakazowi groził karą.Ustanowił też dozorców,którzy mieli pomagać w przymuszaniu ich do poddania się jego nakazom [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl agnieszka90.opx.pl
.Starsi bracia bowiem podjęli wojnę przeciwHirkanowi, najmłodszemu z synów Józefa, i wskutek tego lud podzieliłsię na dwa obozy.Większość stanęła w tej walce po stronie starszychbraci, co uczynił też arcykapłan Szymon ze względu na pokrewieństwo.Hirkan więc wyrzekł się powrotu do Jerozolimy.Osiedliwszy się zaJordanem, nieustannie wojował z Arabami, aż wielu ich wymordowałi wielu pojmał w niewolę.Zbudował też silną twierdzę, całą aż dosamego dachu z białego kamienia, kazał wyrzezbić na niej postaciezwierząt ogromnych rozmiarów i obwiódł ją dokoła szeroką i głębokąfosą.W skale sterczącej naprzeciw góry kazał wyrąbać pieczary o dłu-gości wielu stadiów i urządził w nich komnaty, jedne do ucztowania,inne do spania i mieszkania; i doprowadził tam obfite strumienie wody,zarówno dla rozkosznej wygody, jak i dla ozdobienia owej wiejskiej po-* Seleukos IV znany jest w historii pod przydomkiem Filopator. siadłości.Ale wejścia do pieczar uczynił tak wąskie, że ludzie mogli przeznie przechodzić tylko pojedynczo; tym sposobem chciał się zabezpieczyćprzed braćmi, gdyby chcieli go oblegać i pojmać.Uczynił także dzie-dzińce szczególnie wielkich rozmiarów i ozdobił je rozległymi ogrodami.W taki sposób urządziwszy sobie rezydencję, nazwał ją Tyrem.Jestto miejscowość położona między Arabią a Judea, za Jordanem, niedalekood Essebonitis /Hesebon/.Przez siedem lat rządził Hirkan tamtejszymiokolicami, przez cały czas panowania Seleukosa nad Syrią.Kiedy zaśumarł ten król, władzę królewską objął po nim jego brat Antioch, zwanyEpifanesem (Objawionym).Umarł też Ptolemeusz, król Egiptu, równieżzwany Epifanesem, zostawiając po sobie dwóch nieletnich synów starszego Filometora i młodszego Fyskona.A Hirkan, widząc potęgęAntiocha i bojąc się, że wpadnie w jego ręce i poniesie karę za to, couczynił Arabom, zakończył życie samobójstwem.Wtedy całą jego posia-dłość zagarnął Antioch.V.1.Około tego czasu umarł także arcykapłan Oniasz i Antioch dałurząd arcykapłański jego bratu; syn Oniasza bowiem był wtedy małymdzieckiem o jego dziejach opowiemy dokładnie na właściwym miejscu.Potem jednak król, rozgniewany na Jezusa (tak zwał się ów brat Oniasza),odebrał mu arcykapłaństwo i przekazał je najmłodszemu jego bratu imie-niem Oniasz.Szymon bowiem miał trzech synów; i wszyscy oni, jakpodaliśmy, kolejno dzierżyli godność arcykapłańską.Jezus zmienił sobieimię na: Jazon, Oniasza zaś nazwano Menelaosem /Menelausem/.KiedyJezus, były arcykapłan, powstał przeciw Menelaosowi /Menelausowi/,który objął urząd po nim, ludność podzieliła się na dwa obozy: Tobiadzistanęli po stronie Menelaosa /Menelausa/, natomiast większość ludu po-pierała Jazona, który też tak ucisnął Menelaosa /Menelausa/ i Tobiadów,że umknęli do Antiocha.Oświadczyli mu, że chcą odstąpić od prawojczystych i wyznaczonego przez nie ustroju, aby przyjąć prawa kró-lewskie i grecki sposób życia.Prosili więc, żeby im pozwolił zbudowaćgimnazjon w Jerozolimie; zgodził się na to król.Odtąd starali się równieżo to, aby niewidoczne były u nich oznaki obrzezania, chcieli bowiem byćGrekami nawet wtedy, gdy się rozbiorą.Odrzucili także wszystkie inneobyczaje ojczyste i naśladowali życie obcych narodów.2.Tymczasem Antioch, którego własne państwo rozwijało się pomyślnie,postanowił wyprawić się na Egipt; pożądał bowiem tego kraju i lekce-ważył synów Ptolemeusza, którzy byli jeszcze zbyt słabi, aby rządzićtak wielkim państwem.Przybył więc z silną armią pod Peluzjum i, po-konawszy Ptolemeusza Filometora podstępem, zajął Egipt.Dotarł dookolic Memfisu, zawładnął tym miastem i podążył ku Aleksandrii, abyzdobyć ją oblężeniem i dostać w swe ręce owego Ptolemeusza /Fyskona/,który tam sprawował rządy królewskie.Odparto go jednak, nie tylko odAleksandrii; z całego Egiptu musiał Antioch ustąpić, gdyż Rzymianie zażądali, by przestał myśleć o tym kraju; opowiedzieliśmy już o tym nainnym miejscu.Teraz opiszę dokładnie, jak ów król ujarzmił Judeęi świątynię; ponieważ w pierwszym moim dziele podałem tylko ogólnyzarys owych zdarzeń, winienem teraz, jak sądzę, wrócić do tego tematui omówić go szczegółowo.3.Król Antioch więc, kiedy wracał z Egiptu wystraszony przez Rzy-mian, powiódł swe wojsko na Jerozolimę.Przybył tam w sto czterdzie-stym trzecim roku władztwa Seleucydów i zajął miasto bez walki, gdyżci, którzy byli jego zwolennikami, otworzyli przed nim bramy.Zawład-nąwszy w taki sposób Jerozolimą, zabił wielu mężów spośród wrogiegomu stronnictwa, zagarnął wiele pieniędzy i wrócił do Antiochii.4.A po upływie dwóch lat, w roku sto czterdziestym piątym, dwu-dziestego piątego dnia miesiąca zwanego u nas Chasleu, a u Macedoń-czyków Apellajos, w latach sto pięćdziesiątej trzeciej olimpiady, znowupodążył król z wielką armią pod Jerozolimę i udając, że przybywa z po-kojem, zdradziecko zawładnął miastem.Tym razem jednak bogactwoświątyni sprawiło, że nie oszczędził nawet tych, którzy go dobrowolnieprzyjęli; widząc bowiem, jak wiele jest w świątyni złota i innych bez-cennych darów wotywnych, taką zapałał chciwością, że dla złupienia tychskarbów nie zawahał się nawet złamać układu, jaki zawarł ze swymistronnikami.Ograbił świątynię, zabierając naczynia Boże, złote świeczniki,złoty ołtarz, stół i inne ołtarze, a nie zostawił nawet kotar sporządzo-nych z byssosu i szkarłatu i opróżnił nawet skarbce tajemne.Niczegozgoła nie zostawił, więc Judejczycy pogrążyli się w głębokiej żałobie.Zabronił im też składania ofiar, które codziennie poświęcali wedługnakazu prawa.Dokonawszy grabieży w całym mieście, wielu ludzi zabił,wielu również około dziesięciu tysięcy pojmał żywych do niewoliwraz z żonami i dziećmi.Potem spalił najpiękniejsze części miasta, zbu-rzył mury i zbudował w Dolnym Mieście twierdzę (Akra).Była onadostatecznie wysoko położona, aby panować z góry nad świątynią w tym właśnie celu król zaopatrzył ją w silne i wysokie mury oraz wieżei osadził w niej załogę żołnierzy macedońskich.Pozostali jednak w Akrzerównież bezbożnicy i niegodziwcy spośród ludu i od nich obywateledoznawali potem wielu strasznych krzywd.A wzniósłszy na ołtarzuświątyni ołtarz pogański, król zabił na nim wieprze, spełniając ofiaręnieprawą i obcą religii Judejczyków.Przymuszał ich do porzucenia obrzę-dów odprawianych na cześć ich Boga i do składania czci bogom, w którychon wierzył.Rozkazał, żeby w każdym mieście i wsi urządzili okręgi po-święcone tym bogom, postawili ołtarze i codziennie składali na nichofiary ze świń; i żeby nie ważyli się obrzezywać swoich dzieci zawykroczenie przeciw temu zakazowi groził karą.Ustanowił też dozorców,którzy mieli pomagać w przymuszaniu ich do poddania się jego nakazom [ Pobierz całość w formacie PDF ]