[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lee walczyła z włoską potrawą, kiedy wszedł do mieszkania.Stół zapełniała porcelanowa zastawa, srebrne sztućce i świeże kwiaty.Próbowała przyrządzić pieczone manicotti, ale nie szło jej najlepiej.W ciągu poprzedniego tygodnia nieraz mówiła Adamowi, że jest kiepską kucharką, a teraz dawała tego dowody.Wszędzie dookoła stały porozrzucane garnki i patelnie.Lee miała na sobie rzadko używany fartuch, cały poplamiony sosem pomidorowym.Zaśmiała się, gdy Adam pocałował ją w policzek, i powiedziała, że w zamrażarce ma pizzę na wypadek, gdyby sytuacja się pogorszyła.— Wyglądasz okropnie — powiedziała zauważywszy jego oczy.— Miałem ciężką noc.— Pachniesz alkoholem.— Wypiłem dwie Krwawe Mary przy śniadaniu.I mam ochotę wypić jeszcze jedną.— Bar jest nieczynny.— Lee sięgnęła po nóż i podeszła do góry warzyw.Cukinia okazała się pierwszą ofiarą.— Co tam robiłeś?— Upiłem się z facetem z FBI.Spałem na podłodze obok jego pralki.— Jak miło.— Mało brakowało, a skaleczyłaby się nożem.Podniosła rękę i przyjrzała się palcowi.— Widziałeś gazetę z Memphis?— Nie.A powinienem?— Tak.Tam leży.— Wskazała róg kontuaru z przekąskami.— Coś złego?— Po prostu przeczytaj.Adam wziął niedzielne wydanie „Memphis Press” i usiadł przy stole.Ujrzał nagle swoją uśmiechniętą twarz.Było to znajome zdjęcie, zrobione niezbyt dawno, kiedy studiował na drugim roku prawa w Michigan.Artykuł zajmował poi strony, a obok jego zdjęcia zamieszczono jeszcze wiele innych — Sama, Mandna, Kramera, Ruth, Josha i Johna Kramerów, Davida McAllistera, prokuratora stanowego Steve’a Roxburgha, Phillipa Naifeha, Jeremiasza Dogana i Elliotta Kramera, ojca Marvina.Todd Marks nie tracił czasu.Jego opowieść zaczynała się od zwięzłego opisu sprawy, co zajęło całą kolumnę, potem Marks przechodził szybko do teraźniejszości i powtarzał wszystko to, co napisał dwa dni wcześniej.Uzyskał trochę nowych informacji biograficznych na temat Adama — college w Peppardine, studia w Michigan, redaktor przeglądu prawniczego, krótka historia pracy w Kravitz & Bane.Naifeh miał bardzo niewiele do powiedzenia, praktycznie tylko to, że egzekucja odbędzie się w przewidzianym prawem trybie.McAllister z kolei miał gębę pełną mądrości.Od dwudziestu trzech lat towarzyszy mi koszmar zamachu na Kramera, powiedział ponuro, myślę o nim każdego dnia.McAllister dostąpił zaszczytu oskarżania Sama Cayhalla i przywiódł go przed oblicze sprawiedliwości.Teraz tylko egzekucja mogła zamknąć ten okropny rozdział historii stanu Missisipi.Nie, odparł McAllister po dłuższym namyśle, zastosowanie prawa łaski jest wykluczone.Nie byłoby to sprawiedliwe w stosunku do chłopców Kramera.I tak dalej i dalej.Również Steve Roxburgh udzielił wywiadu z widoczną satysfakcją.Był gotów stawić czoło desperackim wysiłkom powstrzymania egzekucji podejmowanym przez Sama Cayhalla i jego obrońcę.On i jego ludzie mogli pracować po osiemnaście godzin na dobę, żeby wypełnić wolę obywateli.Ta sprawa ciągnie się już zbyt długo, powtarzał prokurator stanowy raz po raz, nadszedł wreszcie czas, by wymierzyć sprawiedliwość.Nie, nie bał się wyzwań prawnych, jakie mógł rzucić mu jeszcze pan Cayhall.Pokładał ufność w swoich umiejętnościach prawnika i reprezentanta obywateli.Sam Cayhall odmówił komentarza, wyjaśniał Marks, a kontakt z Adamem Hallem okazał się niemożliwy, tak jakby Adam chciał mówić, ale po prostu nie dało się go znaleźć.Wypowiedzi członków rodziny poszkodowanych były jednocześnie ciekawe i przygnębiające.Elliotta Kramera, mężczyznę siedemdziesięciosiedmioletniego i wciąż aktywnego zawodowo, opisano jako pełnego życia, pomimo kłopotów z sercem.Elliott to jednak człowiek bardzo zgorzkniały.Winił Klan i Sama Cayhalla nie tylko za zabicie swoich dwóch wnuków, ale i za śmierć Marvina.Czekał od dwudziestu trzech lat na egzekucję Sama i uważał, że już najwyższy czas na nią.Krytykował system prawny, który pozwalał człowiekowi żyć przez dziesięć lat, po tym jak został skazany na śmierć.Elliott nie miał pewności, czy obejrzy egzekucję, zależało to od jego lekarzy, bardzo jednak tego chciał.Chciał znaleźć się w Parchman i spojrzeć Samowi w oczy, kiedy strażnicy będą przywiązywać go do krzesła.Ruth Kramer wypowiedziała się nieco spokojniej.Czas zagoił wiele ran i matka chłopców nie miała pojęcia, jak będzie się czuła po wykonaniu egzekucji.Jednak i tak nic nie mogło przywrócić do życia jej synów.Nie miała wiele do powiedzenia Toddowi Marksowi.Adam skończył czytać i odłożył gazetę.Pomyślał o Stevie Roxburghu i Davidzie McAllisterze i nagle rozbolał go żołądek.Chociaż jako prawnik wierzył, że ocali Samowi życie, strach go oblatywał, kiedy widział, z jaką gotowością jego przeciwnicy czekają na ostateczną rozgrywkę.Był zielony.Oni byli weteranami.Szczególnie Roxburgh znał się na rzeczy i miał grupę doświadczonych współpracowników, a wśród nich sławnego specjalistę, niejakiego Doktora Śmierć, zręcznego adwokata i zwolennika kary śmierci.Adam zaś miał tylko stos odrzuconych apelacji i nadzieję, że wydarzy się cud.Stał twarzą w twarz z przeważającymi siłami wroga i czuł się całkowicie bezbronny i bezsilny.Lee usiadła obok niego z filiżanką kawy.— Wyglądasz na zmartwionego — powiedziała, głaszcząc go po ramieniu.— Mój przyjaciel z mola pstrągowego nie zdał się na wiele.— Wydaje się, że Kramerowie dyszą żądzą zemsty.Adam pomasował sobie skronie próbując zmniejszyć ból.— Muszę zjeść coś przeciwbólowego — powiedział.— Co powiesz na valium?— Wspaniale.— Jesteś głodny?— Nie.Mam kłopoty z żołądkiem.— Świetnie.Obiad został odwołany.Drobny problem z przepisem.Pizza z zamrażarki albo nic.— Naprawdę nie mam na nic ochoty.Na nic z wyjątkiem valium.Rozdział 21Adam wrzucił kluczyki do czerwonego wiaderka i patrzył, jak podnosi się.ono na wysokość siedmiu metrów, a potem zatrzymuje i kołysze powoli w powietrzu.Podszedł do pierwszej bramy, która drgnęła i rozsunęła się.powoli.Zbliżył się do drugiej bramy i czekał [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • agnieszka90.opx.pl