Michel Zevaco Błazen Królewski

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Można by rzec, że był usposobieniamelancholijnego, a poza tym znamionowała go powaga.Manfred odwrotnie zawsze beztro-ski i rozhukany, jego śpiew i głośny śmiech rozlegał się już z daleka; był jednak nadmierniewrażliwy i wybuchowy.Mistrz Rabelais, który go znał doskonale, mówił o nim: Serce bę-dzie przyczyną jego śmierci, umrze jednak z uśmiechem na ustach.Z czego żyli dwaj nasi bohaterowie w chwili, kiedy rozpoczyna się nasze opowiadanie?Co do Lanthenaya odpowiedz jest bardzo łatwa.Został on wspólnikiem mistrza StefanaDoleta, sławnego drukarza.Pewnego letniego wieczoru, gdy obaj chłopcy mieli zaledwie po piętnaście lat, biegając ibawiąc się na ulicach miasta, trafili aż do dzielnicy położonej po tamtej stronie mostu, w po-bliżu wzgórza św.Genowefy.Przypadek sprowadził ich przed sklep.Drzwi do sklepu stałyotworem, a na stopniach ganku siedziało dwóch mężczyzn, czytając uważnie kartki, na któ-rych widać było jakieś dziwne znaki.Obaj przyjaciele, wspiąwszy się na palce, przyglądali im się z pełnym podziwu zacieka-wieniem. Co to jest? zapytał Manfred półgłosem. To coś drukowanego! odpowiedział Lanthenay.Czytający mężczyzni odwrócili się i uśmiechnęli do chłopców.Ubawiły ich mądre oczy izachwyt rozlany.na twarzach dzieciaków.Jednym z tych dwóch mężczyzn : młodszym byłsam mistrz Stefan Dolet, a drugim, który właśnie robił korektę swojej książki noszącej tytuł %7łycie wielkiego Gargantui, ojca Pantagruela , wielki pisarz Franciszek Rabelais.Rabelais zagaił rozmowę z dwojgiem dzieciaków, które przyglądały się D R U K O W A-N E M U z takim zachwytem.Odpowiedzi chłopców zdumiały mężczyzn swoją oryginalno-ścią.Dolet zawołał ich do sklepu i pokazał obrazki, które wywołały u obydwu przyjaciółjeszcze większe zainteresowanie.Nazajutrz wrócili; aby jeszcze obejrzeć obrazki , i tak przez szereg dni następnych.Powoli drukarz przywiązał się do chłopców i zaczął ich uczyć.Nigdy żadni uczniowie niesłuchali uważniej i z większym zachwytem słów nauczyciela.Zwłaszcza Lanthenay stał sięwkrótce prawdziwym uczonym i z czasem wprowadził nawet ulepszenia do sztuki drukar-82skiej, którą również poznał.Dodajmy również, że jego zainteresowanie drukarstwem nie byłocałkiem bezinteresowne, mistrz Dolet bowiem miał śliczną córkę.Taką drogą Lanthenay został wspólnikiem drukarza.Manfred marzył o innej przyszłości śnił o sławie wojennej.I czekał tylko sposobności,aby wziąć udział w jakiejś wyprawie.Z czego żył na razie?Dwaj młodzieńcy mieszkali razem przy ulicy Froidmantel.Zajmowali bardzo skromnemieszkanko.Zarobki Lanthenaya wystarczały na ich skromne potrzeby.Musimy jednak do-dać, że Manfred również czasem zasilał kasę.Dochody jego były nieokreślone i przypadko-we, oto nieraz jakiś znamienitszy włóczęga prosił młodzieńca, aby go nauczył sztuki robieniabronią.Manfred nie dawał się długo prosić.Po takiej lekcji znajdował w kieszeni swego ka-ftana parę złotych monet, włożonych przez ucznia.Zatrzymywał je.Czy rzucicie za to w nie-go kamieniem? Czy mógł traktować z pogardą włóczęgów, wśród których się wychowywał,od których doznał tyle miłości i serdeczności? Przyjmując pieniądze, pochodzące może nierazz ciemnego zródła, Manfred rządził się delikatnością, nie chciał dać poznać ofiarodawcy całejprzepaści, jaka ich od siebie dzieliła.A może po prostu nie myślał wcale nad tym, moralnośćówczesna nie była tak doskonała jak nasza.Może nie zdawał sobie sprawy z tego, co tobyły za pieniądze.Cóż robić! Tak był wychowany.Nikt w niego nie wpajał innej moralności.83ROZDZIAA XXIBRAT LUBIN I BRAT THIBAUTTego samego wieczoru, kiedy to Sansac, Ch�taigneraie i d'Ess� grali w kości w oberży dela Devini�re, w jednym z domów położonych przy uliczce sąsiadującej z Luwrem spotkało siętrzech innych mężczyzn.Siedzieli w oddzielnym pokoju, co chroniło ich przed wszelką nie-dyskrecją, i rozmawiali z wielkim ożywieniem.A raczej jeden z nich, siedzący w fotelu, mó-wił.Dwaj inni stali przed nim w pozach pełnych szacunku i odpowiadali na pytania, zadawa-ne im wyniosłym, rozkazującym tonem.Mężczyzną, który siedział, był czcigodny i powszechnie poważany ojciec Ignacy de Loy-ola, którego sława jako człowieka mocnego, odważnego i świętego zaczynała roznosić siępo całym świecie.Dwa pozostali to prości zakonnicy: Thibaut i Lubin.Znano ich dobrze wmieście i w dzielnicy uniwersyteckiej.Mistrz Marot umieścił ich nawet w paru swych wier-szykach.Byli to typowi zakonnicy tłuści, brzuchaci, zawsze z siebie zadowoleni, z pyzaty-mi policzkami i dyskretnie przymkniętymi błyszczącymi oczami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl