[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. A ja, roztropny mistrzu, aczkolwiek jestem pewien, że istniały ważne powodytwego zachowania, jestem pięknym księciem  dodał Piękny. Oboje życzyliście sobie, żebym o was nie wspominał.Doskonale pamiętam  od-parł czarodziej. A ja pamiętam doskonale, że na pewno nie kazałam ci mówić o sobie jako o oswo-jonej ropusze  odparła Księżniczka uszczypliwie. Moja droga, musimy podchodzić realistycznie do niebezpieczeństw, które ota-czają nas ze wszystkich stron.Z całą pewnością jesteś świadoma, i ty, Piękny, również,ile jesteście warci.Istnieją potężne czary, których podstawowym składnikiem jest za-klęta ropucha, toteż wielu czarowników i nekromantów gotowych jest na wszystko,żeby ją zdobyć. Jakie czary, uczony mistrzu?  zapytał Piękny po krótkiej, pełnej napięcia pau-zie. Głównie przywracające zmarłych do życia. A jaką rolę ropucha w nich.odgrywa? Kedrigern odwrócił wzrok i poruszył sięniespokojnie. Bardzo mało pociągającą.Traci życie w dość paskudnych okolicznościach.Na moment zapadła pełna powagi cisza, po czym Księżniczka i napytała: Jak się powinna zachowywać oswojona ropucha, Keddie? Jak to ropucha.Siedzcie sobie na mchu, co jakiś czas mówcie:  rech-rech i niezwracajcie na siebie uwagi.I za nic w świecie nie odzywajcie się do nikogo, żeby się niezdradzić. Ile to potrwa, Keddie? Wyglądać jak ropucha jest okropnie, ale żeby jeszcze na do-datek zachowywać się jak ropucha. Na dobrych koniach, jeśli nie zdarzy się nic nieprzewidzianego, dotrzemy doArlebara w jakieś dziesięć dni.Jeżeli będzie wiedział, jakiego zaklęcia użyli ci dwaj pod-czas Czarkonu, przywrócę ci ludzką postać jeszcze tego samego dnia. A wtedy, łaskawy czarodzieju.jeśli będziesz miał chwilę czasu.?  zapytał100 Piękny. O tak, wujku Keddie, proszę, zamień Pięknego z powrotem w pięknego księcia,proszę!  wykrzyknęła Lalloree. Jeśli będę mógł, zrobię to, ale nic nie obiecuję i nie chcę słyszeć na ten temat anisłowa więcej, póki nie odnajdziemy Arlebara.W tej chwili mam coś do zrobienia, a tynajlepiej wez się za sprzątanie.Rano wyjeżdżamy. Wujku Keddie, jestem księżniczką.Nie wiem, jak się sprząta  stwierdziła smut-nie Lalloree. Więc masz okazję się nauczyć. Ale ja się nie chcę nauczyć! To takie nudne!Kedrigern zamknął oczy, wziął głęboki oddech, po czym odpowiedział cichym, spo-kojnym głosem: Lalloree, ten powóz i wszystko, co się w nim znajduje, jest własnością młodejdamy, która została porwana przez ifryta.Ifryty to podłe, odrażające demony, któ-rych jedyną pozytywną cechą jest oddanie dla małżonek, graniczące niemal z obłę-dem.Gdyby młoda dama albo ifryt powrócili tu i ujrzeli ten nieporządek, wątpię, czyjakiekolwiek moje zaklęcie byłoby nas w stanie uchronić przed poważnymi kłopotami.Zabieraj się do roboty  zakończył, utkwiwszy w niej zimne, gniewne spojrzenie. Ale wujku Keddie, dla ciebie to jest takie łatwe, a dla mnie takie trudne.Wystarczyłoby jedno małe zaklęcie.Mnie to zajmie cały dzień! Lalloree, głuptasku, magii nie używa się ot, tak sobie.Magia nie zastąpi pracy aninauki.Dlatego czarodzieje potrzebują służących i bibliotek.Magia służy szczególnymcelom, a jej nadużywanie wpędziło niejednego lekkomyślnego czarodzieja w poważnekłopoty.Ja sam w młodości omal nie.zresztą mniejsza o to.Po prostu musisz to zro-bić sama  powiedział czarodziej.Widząc, że wargi zaczynają jej drżeć, a w błękitnychoczach zbierają się łzy, dodał łagodnie:  A jeśli sprawisz się dobrze, zobaczę, czy coś dasię zrobić w sprawie tej niebieskiej sukni. I pantofelków też, czarnych pantofelków? Och, proszę, wujku Keddie!  wy-krzyknęła, klaszcząc w dłonie z niecierpliwością. I pantofelków też.Ale wszystko ma być sprzątnięte. Dobrze, obiecuję  powiedziała Lalloree, zgarniając naręcze płaszczy i ruszającw stronę szafy.Kedrigern przygotował sobie miejsce na toaletce, wyjął z licznych kieszeni różne wo-reczki i fiolki, po czym zabrał się do przygotowywania mikstury dla podchmielonycholbrzymów.Mimo liczby i wielkości pacjentów, dla których była przeznaczona, zrobiłjej bardzo niewiele; używał wyłącznie najlepszych składników i głęboko wierzył w prze-wagę jakości nad ilością.Przygotowanie mikstury zabrało mu parę minut, ale zanim był gotów do wyjścia,101 Lalloree zdążyła zrobić ogromne postępy w porządkowaniu wnętrza pojazdu.Kiedywychodził, raz jeszcze przypomniała mu o obietnicy.Jego zapewnienie zachęciło ją dowzmożonego wysiłku.Wracając przez podwórze usłyszał grzmiące głosy, fałszywie i nierówno śpiewająceckliwą piosnkę.Powyżej dachu najdalej położonego budynku dostrzegł parę kudłatychgłów; śpiew dobiegał właśnie z tej strony.Przynajmniej nie włóczą się po okolicy, poty-kając o wszystko na drodze, powiedział sobie czarodziej.Chociaż niewiele im do tegobrakuje.Harry powitał go tak, jak rozbitek wita żagiel na horyzoncie.Twarz mu się rozjaśniłai oczy zabłysły, gdy Kedrigern wyjął niewielką fiolkę.Harry wziął ją ostrożnie w dło-nie. Wywołuje tęsknotę za domem  wyjaśnił czarodziej zniżonym głosem. Pięćkropli na cebrzyk i do jutra po południu nie zostanie tu ani jeden. Nie wiem, jak ci dziękować, mistrzu Kedrigernie  odparł karczmarz gorąco. Uratowałeś gospodę, nie ma wątpliwości.%7łeby tylko udało mi się im to podsunąć,zanim któryś przewróci się na budynek. Wlej wszystko do baryłki i zawiez im na taczkach. Doskonały pomysł! A tymczasem proszę, obsłuż się, zanim wrócę  powiedziałHarry, stawiając przed czarodziejem kufel i dzban.Karczmarz powiózł beczułkę odpowiednio przyprawionego napitku śpiewającymolbrzymom.Pod jego nieobecność Kedrigern popijał doskonałe piwo, rozmyślająco własnym przytulnym domku, daleko na Górze Cichego Gromu [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • agnieszka90.opx.pl