Olszakowski Tomasz Pan Samochodzik i zaginiony pociag

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tylko petarda.Podłączyłem ka-belek od drugiej i ponownie odpaliłem.Znowu usłyszałem tylko wybuch ładunku.Zapiątym razem eksplozja była potworna.Z korytarza buchnął kłąb dymu. Wszystko w porządku? pan Tomasz wszedł do groty.Dałem mu ręką znak, że tak i wskazałem wyjście.Wyszedł.Podłączyłem kolejny ka-bel.Huknęło ponownie bardzo silnie, a po chwili rozległy się jeszcze dwa dalsze wybu-46chy.Widocznie miny ustawiono w trójkąt i połączono kablami tak, że nadepnięcie najedną powodowało odpalenie wszystkich trzech.Zdetonowałem jeszcze cztery petardypowodując wybuch kolejnych dwu min.Wreszcie zszedłem na dół.Podłoga wygląda-ła fatalnie.W wielu miejscach detonacje zerwały warstwę gliny odsłaniając skałę.Wszę-dzie walały się ostre kawałki szkła i porcelitu, w powietrzu unosiły się opary kwasu.Naszczęście do samych skrzynek można było dojść po kamieniu.Przyszli moi towarzysze. Można powiedzieć, że szlak został przetarty wskazałem ręką na pobojowisko. Zobaczmy teraz te skrzynki.Ruszyłem ostrożnie.Poszli za mną.Pan Samochodzik podniósł z ziemi kawałekminy. Porcelit powiedział. Paskudna rzecz.Jak się okazało skrzynki stały na solid-nej skale. Sądzisz, że one także są zaminowane? pan Tomasz nachylił się ostrożnie i po-dziwiał niemieckie napisy na wieku pierwszej z nich. Nie wiem. Ja bym zaminowała powiedziała Zosia. No to cofnijcie się do pierwszej groty zaczepiłem o wieko skrzynki kotwiczkękupioną w sklepie rybackim.Wycofali się posłusznie, a ja ruszyłem za nimi rozwijając mocną żyłkę.Po chwili do-łączyłem do nich. Chwila prawdy podałem motek Zosi. Ja mam pociągnąć? ucieszyła się. Aha potwierdziłem. Raz a mocno.%7łyłka się nie zerwie, jest obliczona nadwadzieścia kilogramów. Czy to bezpieczne? zaniepokoił się szef. Jeśli wypełnili te skrzynie dynami-tem, to wybuch takiej ilości. Wycofajmy się na zewnątrz powiedziałem. Tak na wszelki wypadek.Wyszliśmy przed grotę i Zosia pociągnęła.Nic się nie stało. No i po strachu uśmiechnął się szef. Skarby, skarby! pisnęła i chciała wejść do jaskini. Może i skarby przytrzymałem ją za ramię. A może mina z opóznionym za-płonem. Piętnaście minut? zagadnął szef patrząc na zegarek. Poczekajmy trzydzieści.Po upływie pół godziny po raz kolejny zagłębiliśmy się w lochy.Szarpnięcie zrzu-ciło najwyższą skrzynkę na ziemię.Stare drewno popękało.Pochyliłem się i palcamirozgarnąłem ostrożnie sypiące się ze środka pociemniałe trociny.Skrzynka była pusta.Ostrożnie otworzyłem drugą.Na dnie leżała warstwa wiórków.Kolejne także niczego47nie ukrywały. Tu leży jakiś zeszyt Zosia wskazała na podłogę za skrzynkami.Odczepiłem kotwiczkę i zahaczyłem ją ostrożnie za okładkę.Wycofałem się dopierwszej komory, a pan Tomasz z siostrzenicą wyszli na zewnątrz.Pociągnąłem i pokilku minutach trzymałem znalezisko w ręce.Zeszyt obłożono w ceratę.Otworzyłemgo ostrożnie, a potem wyszedłem na zewnątrz. I co? zagadnął szef. Mam go.Na razie proponuję zasypać tą dziurę wskazałem loszek. Bo jeszczektoś wejdzie i nadzieje się na miny, których nie udało się zdetonować.Posługując się lewarkiem załataliśmy dziurę i ruszyliśmy w stronę Karpacza.Rozdział siódmyPIKNY PRZYKAAD G�RALSKIEJ ARCHITEKTURY " HISTORIAZWITYNI WANG " WSPINACZKA NA G�R CHOJNIK " NOCLEGNA ZAMKU CHOJNIK " KRYPTONIM RIESE " NA ROZKAZ MO-SKWYPrzyjemnie było schodzić z góry.Mijaliśmy objuczonych jak muły turystów, któ-rzy z wysiłkiem pięli się w kierunku szczytów.Przed nami w dole majaczyła panoramamiasteczka, a wiatr chłodził nasze czoła. Czyli skrytka okazała się pusta powiedział w zadumie Pan Samochodzik. Trzeba będzie dobrać się do szybów. Do tego niezbędny będzie ciężki sprzęt i oczywiście pozwolenie zauważyłem. Sporo się ostatnio zmieniło, może teraz go udzielą? Tak, ale wynajęcie fachowca z odpowiednim świdrem będzie kosztowało, a tym-czasem budżet naszej komórki zredukowali o trzydzieści procent. Może ten zeszyt zawiera jakieś wskazówki potrząsnąłem trzymanym w dłonibrulionem.Niebawem zeszliśmy na dół. Odbijemy trochę w bok zarządził pan Tomasz pokazując ścieżkę znikającąw niewielkim zagajniku.Posłusznie powędrowaliśmy za nim.Po dość stromym podejściu stanęliśmy przeddziwnym drewnianym kościołem. Jak wam się to podoba? zagadnął szef. Piękny przykład góralskiej architektury wypaliła Zosia. Zapewne dzieło miejscowych cieśli dodałem.Pan Tomasz westchnął i opadł nastojącą opodal ławkę: Kochani moi!. To świątynia Wang domyśliłem się wreszcie.Szef nadal siedział ze spuszczo-49ną głową. Zbudowana w XIII wieku gdzieś nad Snognefiordem w Norwegii.Podniósł głowę i popatrzył na mnie nieufnie. Opowiedz, wujku podlizała się Zosia. Tyle się można od ciebie nauczyć.Pan Samochodzik nieco złagodniał. A więc kościół ten nazywany jest świątynią Wang na pamiątkę miejscowo-ści, z której pochodzi wsi Vang w południowej Norwegii.Jest kościołem typu stav.W połowie XIX wieku było ich na terenie Skandynawii kilkaset, obecnie jest już tylkokilkadziesiąt. Dlaczego tylko tyle? zdziwiła się Zosia. No cóż, większość z nich znajdowała się w kiepskim stanie technicznym.Pozatym pojawiła się moda na kościoły murowane.Stare po prostu rozebrano [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl