Rycerze Zlotego Runa Paul Berna

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ale żeby go zmusić do posłuszeństwa, ho-ho! Krzyż pański z tym uparciuchem. Gdzie on jest?Pan Mazet zagwizdał przerazliwie.Natychmiast z pobliskichzarośli wynurzyły się długie uszy i płomienne ślepia.Tutuś spo-dziewał się go, a jednak cofnął się mimo woli. Czy pan myśli, że mogę na niego wsiąść?Pan Mazet odłożył sekator, żeby wyśmiać się bez przeszkód. Nigdy nie próbowałem, kochasiu! Na to jestem za stary.Mogę cię tylko zapewnić, że nawet cowboy nie wytrzymałby najego grzbiecie dłużej niż dziesięć sekund! A jednak muszę spróbować mruknął przez zęby Tutuś za-ciskając pięści. To moja ostatnia nadzieja. Założę mu na wszelki wypadek uzdę powiedział pan Ma-zet tłumiąc śmiech. Potem jakoś sobie poradzisz.Mów doniego łagodnie, z uśmiechem: może trafisz na jego dobry hu-mor.Jeszcze dziś nie ryczał, to oznacza, że wstał z dobrej nogi.Tłoczek otworzył na całą szerokość swoją straszną paszczękę iz miną wyrażającą głębokie obrzydzenie zamknął ją na wędzi-dle.Zazwyczaj ta ceremonia zapowiadała jakąś nudną wyprawęna targ do Bandol albo Saint-Cyr.Pan Mazet poklepał go ła-godnie po grzbiecie i puścił wolno.Tutuś, zielony ze strachu,powoli przechadzał się z boku, z rękoma założonymi za plecy.Postąpił parę chwiejnych kroków w stronę okropnego ośliska.Tłoczek mu się przyglądał wstrzymując oddech, z uszami nasztorc. Kochany Tłoczku zaczął przemawiać Tutuś jesteś naj-piękniejszym osłem, jakiego kiedykolwiek widziałem, jesteśrzadkim osłem.co mówię! Jedynym w swoim rodzaju!Tłoczek okazał grzeczne zdziwienie i w odpowiedzi na te kom-plementy dwukrotnie zastrzygł uszami, co oznaczało umiarko-waną sympatię.Czekał na dalszy ciąg. Tłoczku! przemawiał dalej, lekko drżącym głosem, Tutuś. Coś mi mówi, że jesteśmy stworzeni dla siebie.Ca byś powie-dział na mały spacerek do Cadi�re?Uszy znów się poruszyły.Tłoczek dzielił zwierzęta stojące pio-nowo na dwie kategorie: małych i dużych.Nie obawiał się wca-le tych drugich, którzy wykazywali pewne względy dla oślejbraci, ale nie miał za grosz zaufania do pierwszych.Jednakchłopiec a miłym głosie stanowił wyjątek od reguły, a w pięk-nym świetle poranka wyraznie była widać, że ma niezwyklesympatyczną twarz.Tutuś zdecydował się postąpić dalsze dwa kroki w stronę nie-bezpiecznej paszczęki. Tłoczku powiedział jeszcze czulej. Ja nigdy nie podnio-słem na ciebie kija, a moje wymyślania były bez znaczenia.Czynie zechciałbyś spróbować odrobiny łakoci?Powolutku otworzył przed nozdrzami zwierzaka dłoń pełnąkostek cukru.Tłoczek zatrzepotał przyjaznie uszami, obwąchałsześć kostek i chapnął je w oka mgnieniu.To się robiło intere-sujące.Tutuś nabrał większej odwagi: przed wyjściem z domuopróżnił wszystkie cukierniczki i ten zapasik mógł go zaprowa-dzić dość daleko na drodze układów. Tłoczku, drogi Tłoczkul przemówił dotykając dłoniąuzdy. Osiem kilometrów pieszo to nic strasznego, ale wo-lałbym je odbyć na twoim grzbiecie.Co ty na to?Tłoczek odrzucił lewe ucho do przodu, prawe do tyłu, co ozna-czało u niego szczyt wahania.Tutuś podał mu następną porcjęcukru.Uszy stanęły pionowo.Mizdrząc się bez przerwy, Tutuśpociągnął upartego osła po stoku wzgórza.Stojący na skraju winnicy pan Mazet patrzył na tę scenę, jakurzeczony, nie odważając się otworzyć ust, żeby nie zdenerwo-wać bydlęcia.Zobaczył z przerażeniem, że chłopiec zbiega pozboczu, podnosi lewą nogę i łagodnie zakłada ją na grzbiet mu-stanga.Ten, objadłszy się cukru, chrząkał, sapał i oblizywałpysk.Pozwolił się dosiąść.Tutuś wziął wodze w obie ręce. Jeżeli jestem dla ciebie za ciężki, Tłoczku, to powiedz mi odrazu i nie ruszymy ani kroku dalej! Ale muszę ci wyznać, żedroga do Cadi�re należy do najprzyjemniejszych.Co takiego?Oczywiście, mam jeszcze dwadzieścia pięć kostek cukru w lewejkieszeni, a w domu jest ich ze dwie tony.A teraz, gdybyś ze-chciał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl