wietlisty Kamień 01 Nefer Milczek Jacq Christian

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z myślą o ludziach, czyli swoichobrazach, stworzył również rośliny i zwierzęta.Ludzie jednak zbuntowali sięprzeciw Niemu i woleli nieporządek od harmonii.Gdy ród ludzki wygaśnie,ucichnie również wrzask ludzki i na ziemię wróci milczenie.Ty zaś, jego bogini,odtworzysz piękno prapoczątku.Z kapliczki wyszła wielka królewska kobra.Wyprostowała się dumnie, a jejczerwone ślepia zdawały się miotać języki ognia.- Pokłoń się bogini Meresger, bogini Szczytu i opiekunce Miasta Prawdy, tej,która kocha ciszę - odezwała się Mądra Kobieta do Jasnotki.- Gdy ja już odejdęna Zachód, ona niech stanie się twym przewodnikiem i twym spojrzeniem.71To, co Nefer Milczek postrzegł w Domu Złota, musiał wyrazić.Miał już zasobą najtajniejszy obrzęd Miasta Prawdy i znał główne tajemnice, którepowinno ono przekazywać, czy jednak rzeczywiście był tego godzien?Bractwo, chcąc się o tym przekonać, kazało mu wykonać dzieło, któreświadczyłoby o jego umiejętnościach jako wykonawcy i o skali jegowrażliwości.Nie udzielono mu żadnych wskazówek, nie podano żadnychkryteriów.Nefer sam miał dokonać podsumowania lat spędzonych wmiasteczku i na podstawie tego, czego się nauczył, zrobić coś, co zyskałobyuznanie w oczach obydwu kierowników i innych wtajemniczonych wysokiegostopnia.Milczek, zgodnie ze swym zwyczajem, bardzo długo się zastanawiał.Pogłowie chodziło mu mnóstwo projektów, ale wyboru dokonało serce.Uzyskawszy pozytywną opinię Jasnotki, zgłosił się do Neba Doskonałego, tenzaś tegoż jeszcze wieczoru zaprowadził go do kaplicy bogini Hathor,wzniesionej przez Setiego, ojca Ramzesa.Nefer wstąpił po schodkach wiodących do pylonu przy wejściu, minąłodkryty dziedziniec, potem wszedł na brukowaną dróżkę prowadzącą na drugidziedziniec.Tam poddał się oczyszczeniu i stał skupiony przed ofiarnymstołem.Potem wpuszczono go do krytej sali.Była tu ułożona z płyt posadzka, asklepienie podtrzymywały dwie kolumny.Na kamiennych ławach podścianami siedzieli sędziowie, W głębi sali widać było drzwi, po ich obustronach stały stele ukazujące faraona przed obliczem bogini Hathor.Zadrzwiami znajdowało się sanktuarium, z którego rozchodziła się boskaświatłość.Nefer wiedział, że ten sąd nie będzie wyrozumiały, i obawiał się orzeczenia.W razie pomyłki wszystkie jego wysiłki od chwili wejścia do miasteczka pójdąna marne.- Czego nauczyli cię bogowie? - zapytał kierownik lewego zespołu.- Spróbowałem postrzec promieniowanie boga Ra, moc twórczą boga Ptaha imiłość bogini Hathor.- Czego trzeba, by doprowadzić dzieło do pomyślnego końca? - zapytałkierownik prawego zespołu.- Trzeba znać życie pod wszelkimi jego postaciami, mieć wielkie serce,harmonię ducha, być mistrzem i umieć zamiar przekuć w czyn.Ale wszystko toma wartość tylko wtedy, gdy wiedzie do pełni i do pokoju, a żaden mistrznigdy nie osiągnął granic sztuki.- Pokaż nam swoją pracę.Nefer Milczek zdjął pokrowiec i odsłonił posążek ze złoconego drewna.Posążek ten miał ledwie jeden łokieć15 wysokości, a przedstawiał boginię Maatsiedzącą i trzymającą w ręku znak życia.150,52 metra.g�Unesz Szakal nie bez powodu tak się nazywał.Długa, pociągła twarzupodabniała go do patronującego mu zwierzęcia, a poruszał się zwinnie iszybko, zupełnie jak ten mięsożerca, którego najważniejszym zadaniem byłooczyszczenie pustyni z padłych zwierząt.Był zamknięty w sobie, wiecznie nacoś czyhał, podejrzliwie na wszystko spoglądał i zdawał się nosić w sobieniepohamowaną gwałtowność.Paneb niezbyt go lubił i nie liczył na nic dobrego z jego strony.- Nie wpuścisz mnie, Uneszu?- Sądzisz, że nie wolno mi?- Należę teraz do twojego klanu.Powinieneś więc mnie wpuścić.- To nie chcesz nic więcej wiedzieć o tajnikach zawodu?Paneb spojrzał na Unesza Szakala z zainteresowaniem, ale zarazem nieufnie.- Niektórzy uczą się zawodu w warsztatach.ja wolę niebezpieczniejszemiejsca.Chodz ze mną, jeśli masz dość odwagi.Ognik nie zawahał się.Unesz, choć nie biegł, posuwał się z zadziwiającąszybkością.Minął strefę pustyni, wszedł między pola pszenicy i wsunął się wkępę trzcin rosnących nad kanałem.- Kładz się na brzuchu! - rozkazał.Paneb, cięty przez komary, nasmarował się błotem.Leżąc na prawo odrysownika, ujrzał sunącego obok węża wodnego.- Spójrz na tam - wskazał Unesz.Paneb z podziwem wpatrzył się w ibisa.Ptak poruszał się tak wdzięcznie, jakgdyby wykonywał rytmiczny taniec.- Co zauważasz?- Stąpa bardzo regularnie.Zawsze tym samym krokiem.- Jeden krok ibisa to jeden łokieć.Ten ptak, wcielenie boga Tota, pokazujenam tę podstawową miarę, zapisaną również na przedramieniu boga.Nazwałokieć, czyli meh, jest synonimem takich określeń, jak myśleć, rozmyślać,wykańczać, być pełnym.Znając łokieć, będziesz mógł poznać regułęwszechświata.A teraz możesz wracać do warsztatu.g�Ognik nigdy nie zapomni chwili, w której pokazano mu łokieć, jednostkęużytą przez boga Tota do pomiarów ziemi.Szybko nauczył się podziału łokciana siedem palemek i dwadzieścia osiem palców, gdy zaś kierownik robótwręczył mu mały składany łokieć, czyli rzecz rzemieślnikowi potrzebną, po-czuł się posiadaczem bezcennego skarbu.Tak więc jeden z podstawowych tajników zawodu krył się w ciele ibisa, aprzecież Paneb wielokrotnie już widział tego ptaka i nigdy niczego niezauważył.Teraz zrozumiał, że bogowie wciąż coś ludziom mówią, ale zapośrednictwem przyrody, i trzeba szerzej otwierać oczy i uszy, by zrozumiećich przesłanie.Rzemieślnicy inaczej traktowali już Paneba.Gau Dokładny prowadził lekcjemniej oschle, Paj Dobry Chleb chętniej układał nowemu koledze rękę, a UneszSzakal ukazywał grę kolorów.Pod kierunkiem tych trzech doświadczonychmistrzów Paneb z łatwością dostosował się do wymogów, które jego gwał-towna natura chętnie by odrzuciła.Co wieczór, nie czekając na czyjeś polecenie, sprzątał warsztat.Przedpowrotem do domu kreślił jeszcze na wapiennych odłupkach rydwany, psy,maszerujących ludzi, a potem rozbijał te próby na tysiące kawałków.Byłpewien, że kiedyś wreszcie nauczy się kreślić postaci ludzkie beznajmniejszych poprawek.O zmroku wyszedł z warsztatu i natknął się na Sobka.- Robisz się dobrym fachowcem, Panebie.- Nie podoba ci się?- Jesteś wciąż tak samo zaczepny, chłopcze.Takim postępowaniem samnapytasz sobie biedy.- Czego życzy sobie ode mnie naczelnik policji?Spojrzał Nubijczykowi w twarz.Starcie wydawało się nieuchronne.- Nie kochamy się wzajemnie - stwierdził policjant.- Mam jednak pewność,że nie kłamiesz.- Jeśli oskarżasz mnie o kłamstwo, pożałujesz tego.- No to powiedz mi prawdę.Zabiłeś w górach jednego z moich ludzi?- Zwariowałeś?- Więc zapewniasz mnie, żeś niewinny?- Oczywiście, że tak!- Podejrzewałem cię, ale teraz skłonny jestem ci wierzyć.- Tylko spróbuj mnie podejrzewać, a.łeb ci rozwalę, Sobku!- Aresztowano by cię i skazano.Lepiej nadal przykładaj się do pracy.To nie on - pomyślał Sobek, odchodząc [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl