Pokrewne
- Strona Główna
- IGRZYSKA MIERCI 01 Igrzyska mierci
- Michael Judith cieżki kłamstwa 01 cieżki kłamstwa
- Howatch Susan Bogaci sš różni 01 Bogaci sš różni
- Collins Suzanne Igrzyska mierci 01 Igrzyska mierci
- Chattam Maxime Otchłań zła 01 Otchłań zła
- Zielona Mila
- Waltari Mika Egipcjanin Sinuhe
- Jordan Robert Spustoszone Ziemie
- Farrere Claude Korsarz z Saint Malo
- Spellman Cathy Cash Malowane wiatrem 01
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- fopke.keep.pl
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Dlaczego nazwali cię Fate (los)? Twoi rodzice.- Matka.Nie domyślasz się? Dla tego samego powodu, dla którego nosisz imię Sparks(Iskierki).Dzieci radości otrzymują szczególne imiona.- To znaczy, dwa Zwięta temu? Kiwnęła głową. - To ciężkie brzemię nosić całe życie takie imię.Bądz rad, że nie musisz.Roześmiał się.- Dostatecznie ciężko jest być w Krwawniku Letniakiem".To jak kotwica, przeszkadzającami w dostaniu się gdziekolwiek.- Podniósł znów piszczałkę i przytknął do ust; lecz odłożył, gdy uwejścia do alei rozległ się przekazywany z ust do ust pomruk zdziwienia.- Co tam się dzieje? - Fate odłożyła maskę, bezwiednie marszcząc czoło.- Ktoś idzie aleją.Ktoś bogaty.- Domyślił się tego po strojach, nim jeszcze dostrzegł twarzenadchodzących wąską uliczką obcych.Na orszak składało się kilku mężczyzn i kobiet, lecz patrzyłtylko na prowadzącą go postać.Bogactwo egzotycznych szat nagle przestało mieć dla niegoznaczenie, gdy ujrzał wyraznie jej twarz.- Sparks? - Dłoń Fate znalazła jego ramię i zacisnęła się na nim.Nie odpowiedział.Wstał powoli, czując jak wokół odpływa świat, aż został sam w pustejprzestrzeni wraz z.- Moon (Księżyc)!Stanęła, z uśmiechem, poznając go, i czekała, aż do niej podejdzie.- Moon, co tu.Otoczyli go jej towarzysze, złapali za ręce, odciągnęli.- Co się z tobą stało, chłopcze? Ważysz się zbliżyć do Królowej?Uniosła dłoń, nakazując go puścić.- W porządku.Przypomniałam mu kogoś innego, to wszystko.Czy nie mam racji, SparksieDawntreaderze Letniaku?Wszyscy patrzyli na nią, lecz nikt z równą mu niewiarą w oczach.Była Moon, była Moon.ale też i nie Moon.Pokręcił głową.To nie Moon.To Królowa.A więc stoi przed nim KrólowaZniegu, Królowa Zimy.Zakłopotany, niemal przerażony, upadł przed nią na kolana.Schyliła się, wzięła go za rękę i podniosła.- To nie jest konieczne.- Uniósł głowę i zobaczył, że wpatruje się w jego twarz z taką siłą,że aż się zarumienił i odwrócił wzrok.- Jakże rzadko spotyka się Letniaka potrafiącego cośuszanować.Kogo to tak bardzo ci przypominam, że widzisz ją, zamiast mnie? - Nawet głos jesttaki sam; choć coś w nim z niego kpi.- Moją kuzynkę, Wasza Wysokość.Moją kuzynkę Moon.- Przełknął ślinę.- S-skądwiedzieliście, kim jestem?Roześmiała się.- Nie pytałbyś o to, gdybyś był Zimakiem.Nic w mieście nie uchodzi mej uwadze.Naprzykład doszły mnie słuchy o twym niezwykłym talencie muzycznym.Tak naprawdę przyszłamtu, by cię spotkać.By poprosić cię o pójście do pałacu i zagranie dla mnie. - Mnie? - Sparks przetarł oczy, nagle zwątpiwszy, czy na pewno nie śpi.- Ależ nikt niechciał słuchać mego grania.- Poczuł, jak w na wpół pustej kieszeni brzęczy mu kilka zarobionychtego dnia monet.- Słuchają właściwi ludzie.- Dobiegł go z tyłu głos Fate.- Czy nie mówiłam ci, że takbędzie?Wzrok Królowej powędrował do tyłu w ślad za jego wzrokiem.- Co tam, maskarko? - zapytała.- Jak idzie ci praca? Czy zaczęłaś już maskę KrólowejLata?- Wasza Wysokość.- Fate z powagą skłoniła głowę.- Dzięki Sparksowi praca idzie milepiej niż zazwyczaj.Za wcześnie jednak na Królową Lata.- Uśmiechnęła się.- Nadal panujeZima.Troszczcie się o mego muzykanta.Nie chciałabym go stracić.- Dostanie najlepszą opiekę - powiedziała miękko Królowa.Sparks wszedł na werandę, podniósł piszczałkę i wsunął ją do sakiewki przy pasie.Potemnagle chwycił dłonie Fate i pochylił się ponad tacami, by pocałować ją w policzek.- Przyjdę cię odwiedzić.- Jestem tego pewna.- Kiwnęła głową.- Teraz nie pozwól czekać swej przyszłości.Wyprostował się i ruszył za Królową, mrugając oczyma, bo rzeczywistość mieszała mu sięz marzeniami.Dworzanie władczyni otoczyli go jak płatki obcego kwiatu i zabrali wraz z nią. 9- Chcę poprosić, by mnie zabrał.Nie mogę dłużej czekać.To trwa już za długo.- Moonstała w oknie chaty swej babki, patrząc na wioskę przez nierówne szyby.Jej matka siedziała przyciężkim drewnianym stole, na którym babcia czyściła rybę.Odwrócona do nich plecamidziewczyna czuła wstyd, że potrzebuje takiej podpory swego zdecydowania.- Kupiec wrócidopiero za kilka miesięcy.Pomyślcie, ile czasu wtedy minie od wezwania mnie przez Sparksa.I tak wróciła do domu o miesiąc za pózno; handlarz, który dostarczył wiadomość, zdążył jużodpłynąć.Zacisnęła do białości ręce na drewnianym parapecie pełnym muszli, które zbierała wdzieciństwie wraz ze Sparksem.Za rzadko docierają na tą odległą wyspę statki z Krwawnika;najbliższym miejscem, w którym może jakiś znalezć, jest zatoka Shotover na granicy z Zimą, a takdługiego rejsu nie może dokonać samotnie.Jednakże na polach nad wioską jakiś obcy pracował teraz przy naprawie latającego statku,przypominającego ten, który widziała w jednym z transów.Nie był on Zimakiem, leczpozaziemcem, pierwszym, jaki pojawił się na Neith, człowiekiem o mosiężnej skórze i dziwnych,zapadniętych oczach.Jego latający statek miał przymusowe lądowanie; tamtego ranka, wraz zrozpytującymi się gorączkowo mieszkańcami wioski, patrzyła, jak spada z nieba.Z ulgą i odrobinądumy ze swej wiedzy powiedziała im, co to jest i że nie powinni się bać.Również pozaziemiec wydał się doznać ulgi, że miejscowi na tyle znają się na technice, bynie wpadać w panikę.Słuchając go, Moon zrozumiała, że jest równie zaniepokojony swąobecnością wśród tutejszych, co i oni.Wszyscy odeszli po jego szorstkim odganianiu i pozwalaliobcemu spokojnie pracować w nadziei, iż szybko zniknie, jeśli nie będą na niego zwracać uwagi.Musiała coś zrobić, nim zniknie.Na pewno zdąża do Krwawnika, wszyscy pozaziemcy tamprzebywają.Gdyby tylko mógł ją zabrać ze sobą.- Ależ Moon, jesteś teraz sybillą - zaoponowała jej matka.Odwróciła się, rozzłoszczona swym lekkim poczuciem winy.- Nie porzucę mych obowiązków! Sybille są potrzebne wszędzie.- Nie w Krwawniku.- Głos matki stał się bardziej napięty.- Nie o twoją wiarę się boję, Moon, ale o bezpieczeństwo.Jesteś teraz córką Morza.Wiem,że nie mogę ci zabronić kierować własnym życiem, ale w Krwawniku nie chcą sybilli.Gdyby siędowiedzieli, kim jesteś.- Tak.- Przygryzła wargi na wspomnienie Danaquila Lu.- Wiem o tym.Schowam tamkoniczynkę.- Podniosła ją na łańcuszku i skryła w dłoni.- Dopóki go nie znajdę. - yle zrobił, prosząc cię o przybycie.- Matka wstała i zaczęła chodzić wokół stołu.- Musiwiedzieć, że naraża cię na niebezpieczeństwo.Nie uczyniłby tego, gdyby o ciebie dbał.Zaczekaj,aż przypłynie do ciebie, zaczekaj, aż dojrzeje i przestanie myśleć tylko o sobie.Moon pokręciła głową.- Mamo, mówimy o Sparksie! Nie powiedziałby, że nie może wracać, gdyby nie był wkłopotach.Nie prosiłby, bym przybyła, gdyby mnie nie potrzebował.- A już raz go zdradziłam.Znów wyjrzała przez okno.- Znam go.- Podniosła muszlę.Kocham go.Obok stanęła matka, wyczuwała wahanie, które nawet jej nie pozwalało zbliżyć sięcałkowicie.- Tak, znasz.- Matka spojrzała na babcię, siedzącą przy stole i skupioną wyłącznie naoskrobywaniu łusek.- Znasz go lepiej niż ja.Znasz go lepiej, niż znam ciebie.- Matka dotknęła jejramienia i obróciła, tak iż patrzyły na siebie.Przez chwilę Moon widziała w jej oczach lęk irozpacz.- Moja córka to sybilla [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl agnieszka90.opx.pl
.- Dlaczego nazwali cię Fate (los)? Twoi rodzice.- Matka.Nie domyślasz się? Dla tego samego powodu, dla którego nosisz imię Sparks(Iskierki).Dzieci radości otrzymują szczególne imiona.- To znaczy, dwa Zwięta temu? Kiwnęła głową. - To ciężkie brzemię nosić całe życie takie imię.Bądz rad, że nie musisz.Roześmiał się.- Dostatecznie ciężko jest być w Krwawniku Letniakiem".To jak kotwica, przeszkadzającami w dostaniu się gdziekolwiek.- Podniósł znów piszczałkę i przytknął do ust; lecz odłożył, gdy uwejścia do alei rozległ się przekazywany z ust do ust pomruk zdziwienia.- Co tam się dzieje? - Fate odłożyła maskę, bezwiednie marszcząc czoło.- Ktoś idzie aleją.Ktoś bogaty.- Domyślił się tego po strojach, nim jeszcze dostrzegł twarzenadchodzących wąską uliczką obcych.Na orszak składało się kilku mężczyzn i kobiet, lecz patrzyłtylko na prowadzącą go postać.Bogactwo egzotycznych szat nagle przestało mieć dla niegoznaczenie, gdy ujrzał wyraznie jej twarz.- Sparks? - Dłoń Fate znalazła jego ramię i zacisnęła się na nim.Nie odpowiedział.Wstał powoli, czując jak wokół odpływa świat, aż został sam w pustejprzestrzeni wraz z.- Moon (Księżyc)!Stanęła, z uśmiechem, poznając go, i czekała, aż do niej podejdzie.- Moon, co tu.Otoczyli go jej towarzysze, złapali za ręce, odciągnęli.- Co się z tobą stało, chłopcze? Ważysz się zbliżyć do Królowej?Uniosła dłoń, nakazując go puścić.- W porządku.Przypomniałam mu kogoś innego, to wszystko.Czy nie mam racji, SparksieDawntreaderze Letniaku?Wszyscy patrzyli na nią, lecz nikt z równą mu niewiarą w oczach.Była Moon, była Moon.ale też i nie Moon.Pokręcił głową.To nie Moon.To Królowa.A więc stoi przed nim KrólowaZniegu, Królowa Zimy.Zakłopotany, niemal przerażony, upadł przed nią na kolana.Schyliła się, wzięła go za rękę i podniosła.- To nie jest konieczne.- Uniósł głowę i zobaczył, że wpatruje się w jego twarz z taką siłą,że aż się zarumienił i odwrócił wzrok.- Jakże rzadko spotyka się Letniaka potrafiącego cośuszanować.Kogo to tak bardzo ci przypominam, że widzisz ją, zamiast mnie? - Nawet głos jesttaki sam; choć coś w nim z niego kpi.- Moją kuzynkę, Wasza Wysokość.Moją kuzynkę Moon.- Przełknął ślinę.- S-skądwiedzieliście, kim jestem?Roześmiała się.- Nie pytałbyś o to, gdybyś był Zimakiem.Nic w mieście nie uchodzi mej uwadze.Naprzykład doszły mnie słuchy o twym niezwykłym talencie muzycznym.Tak naprawdę przyszłamtu, by cię spotkać.By poprosić cię o pójście do pałacu i zagranie dla mnie. - Mnie? - Sparks przetarł oczy, nagle zwątpiwszy, czy na pewno nie śpi.- Ależ nikt niechciał słuchać mego grania.- Poczuł, jak w na wpół pustej kieszeni brzęczy mu kilka zarobionychtego dnia monet.- Słuchają właściwi ludzie.- Dobiegł go z tyłu głos Fate.- Czy nie mówiłam ci, że takbędzie?Wzrok Królowej powędrował do tyłu w ślad za jego wzrokiem.- Co tam, maskarko? - zapytała.- Jak idzie ci praca? Czy zaczęłaś już maskę KrólowejLata?- Wasza Wysokość.- Fate z powagą skłoniła głowę.- Dzięki Sparksowi praca idzie milepiej niż zazwyczaj.Za wcześnie jednak na Królową Lata.- Uśmiechnęła się.- Nadal panujeZima.Troszczcie się o mego muzykanta.Nie chciałabym go stracić.- Dostanie najlepszą opiekę - powiedziała miękko Królowa.Sparks wszedł na werandę, podniósł piszczałkę i wsunął ją do sakiewki przy pasie.Potemnagle chwycił dłonie Fate i pochylił się ponad tacami, by pocałować ją w policzek.- Przyjdę cię odwiedzić.- Jestem tego pewna.- Kiwnęła głową.- Teraz nie pozwól czekać swej przyszłości.Wyprostował się i ruszył za Królową, mrugając oczyma, bo rzeczywistość mieszała mu sięz marzeniami.Dworzanie władczyni otoczyli go jak płatki obcego kwiatu i zabrali wraz z nią. 9- Chcę poprosić, by mnie zabrał.Nie mogę dłużej czekać.To trwa już za długo.- Moonstała w oknie chaty swej babki, patrząc na wioskę przez nierówne szyby.Jej matka siedziała przyciężkim drewnianym stole, na którym babcia czyściła rybę.Odwrócona do nich plecamidziewczyna czuła wstyd, że potrzebuje takiej podpory swego zdecydowania.- Kupiec wrócidopiero za kilka miesięcy.Pomyślcie, ile czasu wtedy minie od wezwania mnie przez Sparksa.I tak wróciła do domu o miesiąc za pózno; handlarz, który dostarczył wiadomość, zdążył jużodpłynąć.Zacisnęła do białości ręce na drewnianym parapecie pełnym muszli, które zbierała wdzieciństwie wraz ze Sparksem.Za rzadko docierają na tą odległą wyspę statki z Krwawnika;najbliższym miejscem, w którym może jakiś znalezć, jest zatoka Shotover na granicy z Zimą, a takdługiego rejsu nie może dokonać samotnie.Jednakże na polach nad wioską jakiś obcy pracował teraz przy naprawie latającego statku,przypominającego ten, który widziała w jednym z transów.Nie był on Zimakiem, leczpozaziemcem, pierwszym, jaki pojawił się na Neith, człowiekiem o mosiężnej skórze i dziwnych,zapadniętych oczach.Jego latający statek miał przymusowe lądowanie; tamtego ranka, wraz zrozpytującymi się gorączkowo mieszkańcami wioski, patrzyła, jak spada z nieba.Z ulgą i odrobinądumy ze swej wiedzy powiedziała im, co to jest i że nie powinni się bać.Również pozaziemiec wydał się doznać ulgi, że miejscowi na tyle znają się na technice, bynie wpadać w panikę.Słuchając go, Moon zrozumiała, że jest równie zaniepokojony swąobecnością wśród tutejszych, co i oni.Wszyscy odeszli po jego szorstkim odganianiu i pozwalaliobcemu spokojnie pracować w nadziei, iż szybko zniknie, jeśli nie będą na niego zwracać uwagi.Musiała coś zrobić, nim zniknie.Na pewno zdąża do Krwawnika, wszyscy pozaziemcy tamprzebywają.Gdyby tylko mógł ją zabrać ze sobą.- Ależ Moon, jesteś teraz sybillą - zaoponowała jej matka.Odwróciła się, rozzłoszczona swym lekkim poczuciem winy.- Nie porzucę mych obowiązków! Sybille są potrzebne wszędzie.- Nie w Krwawniku.- Głos matki stał się bardziej napięty.- Nie o twoją wiarę się boję, Moon, ale o bezpieczeństwo.Jesteś teraz córką Morza.Wiem,że nie mogę ci zabronić kierować własnym życiem, ale w Krwawniku nie chcą sybilli.Gdyby siędowiedzieli, kim jesteś.- Tak.- Przygryzła wargi na wspomnienie Danaquila Lu.- Wiem o tym.Schowam tamkoniczynkę.- Podniosła ją na łańcuszku i skryła w dłoni.- Dopóki go nie znajdę. - yle zrobił, prosząc cię o przybycie.- Matka wstała i zaczęła chodzić wokół stołu.- Musiwiedzieć, że naraża cię na niebezpieczeństwo.Nie uczyniłby tego, gdyby o ciebie dbał.Zaczekaj,aż przypłynie do ciebie, zaczekaj, aż dojrzeje i przestanie myśleć tylko o sobie.Moon pokręciła głową.- Mamo, mówimy o Sparksie! Nie powiedziałby, że nie może wracać, gdyby nie był wkłopotach.Nie prosiłby, bym przybyła, gdyby mnie nie potrzebował.- A już raz go zdradziłam.Znów wyjrzała przez okno.- Znam go.- Podniosła muszlę.Kocham go.Obok stanęła matka, wyczuwała wahanie, które nawet jej nie pozwalało zbliżyć sięcałkowicie.- Tak, znasz.- Matka spojrzała na babcię, siedzącą przy stole i skupioną wyłącznie naoskrobywaniu łusek.- Znasz go lepiej niż ja.Znasz go lepiej, niż znam ciebie.- Matka dotknęła jejramienia i obróciła, tak iż patrzyły na siebie.Przez chwilę Moon widziała w jej oczach lęk irozpacz.- Moja córka to sybilla [ Pobierz całość w formacie PDF ]