Znaszli ten kraj Zelenski Boy

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Znowużnaleli mu z dwóch flaszek.Utkwiło mi w pamięci, że napoje były przeważnie kombinowane, jakgdyby w przeczuciu dzisiejszych cocktailów.Raz nalali z jednej flaszki, mimo skomplikowanegozamówienia: Szpagatówka w kratkę. Potem, z czasem, poznałem tam inny trunek,przeznaczony na wyszukane libacje; nazywał się knikebein, złożony z kunsztownie nalanychwarstw kolorowych wódek (czy rosolisów?), które nie mieszają się z sobą, ale tworzą tęczoweobręcze, a na wierzch daje się żółtko od jajka.Znakomite na wymioty.Ale to poznałem dopieropózniej.Na razie zakrztusiłem się solennie przy pierwszym ojcu z matką , drugi poszedłgładziej; jakich wrażeń doznawałem, nie podejmuję się zanalizować; sądzę, że przeważałouczucie męskiej dumy.Po jakimś czasie przestałem być obcy, śmiałem się, błaznowałem, czułemsię jak w szkole.Ale zrobiło się pózno, bałem się powrotu do domu, wybiegłem.Mgła wydała misię jeszcze gęstsza.Na powietrzu uczułem, jak bardzo mi się w głowie kręci.Latarnie naftowemiały tęczowe koła, ludzie przesuwali się jak cienie.Biegłem z bijącym sercem przez tę mgłę.I kiedy to wspominam, kiedym oczyma duszy oglądał tego szkraba pędzącego przez ulice,uczepił mi się natrętny frazes.Pamiętacie Cieplarnie Maeterlincka i ich dziwne wyliczania: muzyka trąb pod oknami nieuleczalnych.zapach eteru w lesie. etc.Wymyśliło mi się nowe: pijane dziecko we mgle. To brzmi dosyć maeterlinkowsko, prawda? I przyszła mi oto myśl,czy to nie jest motto mojego życia.Gdyby mnie ktoś spytał w tej chwili, czym jestem,odpowiedziałbym szeptem: Pijane dziecko we mgle.Ach!Rozczuliłem się nad sobą.93WAKACJE Z PRYDUMKPrzypomniało mi się z nadejściem lata, że już trzeci rok nie korzystam z urlopu.Czemu, samnie wiem.Nie chce mi się, lubię powszedni dzień, nudzi mnie świętowanie.Ale czasem czujęjakieś ciągoty. Natura. Natura jest właściwie dla mnie tylko jedna: Tatry i ich akcesoria.Zakrztusić się dymem płonącej kosówki, dać się odmuchać do czysta górskiemu wiatrowi,usłyszeć dzwoneczki na hali.A może by znów, jak tyle razy dawniej, przenocować sobie wRoztoce i powędrować przez Białą Wodę, gdzieś pod Polski Grzebień, w górę.Ale boję sięsmutku, który pewnie tam czeka na mnie przyczajony.Zakopane, Tatry, cóż oklepańszego, wstyd prawie mówić o tym.Ale w moim tatrzańskimwtajemniczeniu było coś, co je wyodrębnia z bezliku innych.Byłem między czternastym aosiemnastym rokiem życia towarzyszem włóczęg górskich Kazimierza Tetmajera, młodegowówczas poety, dla którego powziąłem fanatyczne uwielbienie.Byłem smarkatym Horacjemtego Hamleta, którego pęknięcie duszy nie było nigdy fasonem literackim, ale najgłębszą inajboleśniejszą prawdą.I on, mam wrażenie, w okresach mizantropii lubił towarzystwo chłopca,którego wierna obecność broniła go od samotności nie nakładając ciężarów, który umiał słuchać iumiał szanować jego milczenie, i smucić się z nim, i błaznować po trosze dla jego rozrywki.Dla mnie zbliżenie to i na tym tle! było cudowną przygodą, było niezapracowanym idarowanym przez los rozszerzeniem skali życia i wrażeń.Z zachwytem przechodziłem kursżrącego pesymizmu, który tak oczyszcza serce dziecka.Asystowałem czarnoksięskim operacjom,w których powszedniość przetapia się na sztukę.Byłem pod nieustającym urokiem.Tetmajer wgórach był nie tylko najmilszym towarzyszem; był tym, czym jest medium na seansie: wabikiemdla świata zjaw.Przyszły autor Skalnego Podhala samą obecnością swoją dobywał tam zewszystkiego poezję och, wolną od wszelkiego poetyzowania poezję in statu nascendi.Zresztą, urodzony i wychowany na Podhalu, miał tam przyjaciół po wszystkich szałasach, znałskomplikowane góralskie parentele, znał miejscową gwarę i etykietę, umiał zagadywać starych iprzekomarzać się z młódkami, i ciągnąć bajarzy za język.W mieście nie zdradzający swejmuzykalności, tutaj rozróżniał wszystkie odcienie i warianty trudnej nuty góralskiej i znał donich najudańsze teksty.Wszystko przy nim stawało się interesujące: świstak, kozica, orzełwiszący w powietrzu, niedzwiedz, który nigdy zresztą nie raczył mi się pokazać, dziwacznenazwy szczytów i przełęczy, noce przesiedziane w szałasie przed długo dopalającym siępolanem, wyiskrzone niebo nad szałasem.Na wszelki sposób uczyłem się mowy poezji.Często wieczór, w obliczu gór, Tetmajer lubiłmówić wiersze morskie Heinego.W jakiejś korespondencji zakopiańskiej, pisanej przeznauczyciela gimnazjalnego, autor powiadał, że wyszedłszy na szczyt Zwinicy nie mógł sięwstrzymać, aby nie zakrzyknąć: Ej, ty na dzielnym koniu, gdzie pędzisz, kozacze? Podobniewiersze morskie mogłyby się wydawać nie na miejscu w górach.A jednak nie.Kiedy zapadłmrok, a wiatr rozkołysał falę Czarnego Stawu, jakże wzruszające było siedzieć na wcinającymsię w wodę kamieniu i słuchać tego np.wiersza mówionego zwolna, nabrzmiałym od melancholiipółgłosem:94Es ragt ins Meer der Runenstein,Da sitz ich mit meinen Tr�umen,Es pfeift der Wind, die M�wen schrei n,Die Wellen, die wandern und sch�umen.Serce mi się wzdymało jakimś nie doznanym wprzódy uczuciem przy tych pierwszychinicjacjach w osobisty język liryki.A cóż dopiero, kiedy przyszła następna strofa:Ich habe geliebt manch sch�nes Kind,Und manchen guten Gesellen. wówczas, mimo że miałem piętnaście lat i nie straciłem ani kochanki, ani przyjaciela, ledwiemogłem wstrzymać wewnętrzne łkanie, zwłaszcza że już czułem nadchodzące zamknięcie frazytym echowym nawrotem, który dziś wydaje mi się dość łatwą sztuczką wersyfikacyjną, ale którywówczas miał dar wywlekania duszy ze mnie:Wo sind sie hin? Es pfeift der Wind,Es sch�umen und wandern die Wellen.Czy jeszcze błądzi kiedy nad Czarnym Stawem cień Heinego? Gdyby tak sprawdzić?Tetmajer był niezrównanym przodownikiem wędrówek górskich.Znał szlaki niebanalne,przejścia dolinami o dziewiczej roślinności, zawalone pniami swobodnie próchniejących drzew.Był zresztą jednym z najśmielszych taterników, a ja.lazłem wszędzie za nim, choć nie mogępowiedzieć, abym się nie bał.Kiedy wieczorem, na noclegu, popatrzyłem na czarną prostopadłąścianę i wyobraziłem sobie, że nazajutrz mamy piąć się na nią, ciarki chodziły mi po plecach, wnocy budziłem się zlany potem.Modliłem się w duchu o deszcz, który by uniemożliwił wyprawę.Ale kiedy już znalazłem się na turni, dotknięcie jej upajało mnie, doznawałem jakiegośzmysłowego drżenia (wszędzie te zmysły!), owego mdławego łaskotania w piersiach, jakie sięodczuwa wisząc na rękach nad przepaścią.Przypuszczam, że wszystkie te trwogi i niebezpieczeństwa wydałyby się naiwne dzisiejszympogromcom gór; ale wówczas była inna technika i inne przygotowanie: nie śniło się o linach anizabezpieczeniach lazło się, jak Pan Bóg przykazał, na rękach, na nogach, na siedzeniu, kładącw to więcej serca niż zręczności.Tetmajer lubił odkrywać Tatry te Tatry maleńkie i olbrzymie, dziecinne i grozne nie byływówczas tak zdeptane jak dziś.Wdrapałem się za nim na parę szczytów, na których nie stanęławprzódy stopa ludzka : na Staroleśną, na Furkot, może jeszcze na jaki, którego nie pamiętam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl